شاتن

زنِ توی آینه

ژوئیه 31, 2018 in Obsessional Ruminations | ۱ دیدگاه

چند روزه که بچه عصرها با پدرش می‌رن پارک، من یک ساعت توی خونه تنها هستم، گاهی کارهایی رو انجام می‌دم که وقتی بچه هم هست انجام می‌دم: چایی یا قهوه می‌خورم، کتاب می‌خوونم، با موبایل ور می‌رم؛ یا کارهایی که فقط وقتی تنهام انجام می‌دم: مثلا لخت توی خونه راه رفتن. با بچه لخت نمی‌شم، یعنی می‌شم حتی جلوش توالت فرنگی می‌رم و در رو باز می‌ذارم -چون در بسته و تنهایی آشفته‌اش می‌کنه- ولی نه سر تا پا، خجالت می‌کشم و فکر می‌کنم شاید درست نباشه.

ایستادم جلوی آینه و خودم رو نگاه کردم: اولین چیزی به ذهنم اومد تصویر زن صفحه‌های اول کتاب آناتومی سوبوتا بود: زنِ کامل؛ با اینکه مرتب به خودم می‌گم چاق ولی واقعا و اصلا چاق نیستم، به نظرم حتی از بدن بیست سالگی‌ام هم زیباترم یا شاید چون توی بیست سالگی عادت به نگاه کردن توی آینه نداشتم، یا با بدن خودم آشتی نبودم و انتظار یک سوپرمدل رو از خودم داشتم و یا شاید به ساده‌ترین علت و اون هم اینکه آینه‌هایی توی حمام نبود که بتونم خودم رو کامل ببینم، آینه‌های توی حمام همیشه از سر شونه به بالا رو نشون می‌دادن.

فکر کردم بچه که نیست توی حمام کمی با خودم باشم، خودم و خودم، ولی معمولا لحظه‌های تنهایی هم مچ خودم رو در حالی می‌گیرم که باز دارم به بچه فکر می‌کنم، اغلب به شماتت خودم که مادر خوبی نیستم و از دست بچه خسته و عصبانی شدم.

مرتب به خودم می‌گم بابا تو هم آدمی، خسته می‌شی ولی ته دلم یکی توی پس‌زمینه با ریتم ثابت تکرار می‌کنه مادر خوبی نیستی، مادر خوبی نیستی. فکر می‌کنم مادر خوب باید مادر خسته از کار و لبریز از عشق به فرزند در عین خستگی و بدون لحظه‌ایی ترک عشق فرزند باشه ولی من گاهی نیستم واقعا.

وقتی عاشق می‌شدم خودم بودم، وقتی ازدواج کردم خودم بودم، ولی مادری مثل شخصیت جدیدی از منه که تمام من قبلی رو مثل محکم‌ترین سد دنیا کنار زده و بر همه چیز مقدم شده و اجازه نمود به من قدیم رو نمی‌ده. ساعت‌های زیادی از روزم در جدال با من قبلی و من مادر می‌گذره و ذهنم هزارپاره می‌شه؛ ترس از گم کردن خودم – علائقم، نظراتم، نفرت‌هام، چیزهای کوچیک متمایز کننده‌ام- در منِ مادر و یک آدم عادی و بی‌آرزو شدن مثل هزار مادر دیگه‌ایی که می‌شناسم چیزهایی هستن که نگرانم کرده.

این چیزها رو توی هزار دفتر کوچیکی که هر از گاهی می‌خرم هم می‌نویسم، ولی دفتر همیشه همراهم نیست و نوشتن توی دفترهای فانتزی کوچیک هم سخته و واقعا گاهی اونجا با خودم صداقت ندارم. اینه که اومدم و باز اینجا نوشتم

برگشتم که بنویسم، چیزهاییست که از خاطرم می‌رود

ژوئیه 28, 2018 in Obsessional Ruminations | ۱ دیدگاه

ایستاده بودم پای سینک ظرفشویی، کودک چسبیده بود به پام و گریه می‌کرد، کسل و بی‌حوصله بودیم، هر دو.

حین چیدن ظرف‌ها توی ماشین ظرفشویی، دلم خواست چند دقیقه تنها باشم تا به خواب دیشبم فکر کنم: چند ثانیه از رومنس دلنشینی که هیچ یک از دو طرف ماجرا واقعی نبوده و نیستند. گفتم کم‌کمک به تصاویر خواب فکر کنم ولی دیدم گوشه‌ها و جزییاتی که دلپذیرش می‌کرد از خاطرم رفته، مثل ماهی که از دستم لیز بخوره جز رد خیسی دستم هیچ چیزی باقی نمونده.

برگردیم به چیدن ظرف‌ها توی ماشین و‌کودکی که گریه می‌کنه.

همین.

جون 6, 2015 in As The Time Goes By | بیان دیدگاه

وقتى آدم از كسي كه دوستش داره جدا ميشه هميشه اين حس تو وجودش هست كه بلاخره يه روز، يه جايى از جاده باز به هم ميرسن؛ و واقعا هم ميرسن.

از بيرون از شهر برميگشتيم، بساط سمبوسه و چايى و قليون، يك ورى لم داده بودم توى ماشين و به ته اتوبان نگاه ميكردم، يادم اومد كه چقد يك ورى نشستن من رو توى ماشين دوست داشت. متوجه شدم مدت هاست از يادم رفته. ته جاده رو كه نگاه ميكردم هيچ حسى از دوباره ديدنش و دوباره به هم برخوردن نداشتم، غمگين نشدم، از جاده من رفته بود.

ته جاده گم شده: يك زندگى معمولى دارم، روزهاى معمولى، خانواده معمولى، يك عشق معمولى، گاهى پر از شك، گاهى پر از اطمينان؛ ولى هست، هر روز هست، امروز كه برميگردم هست، فردا هم ميدونم كه هست، روزهاى ناراحتيم هست، وقت خوشحاليم هست، روزهايى كه زشت ميشم هست، روزهاي بداخلاقي ام هست، روزهاى خوب هم هست.

زندگى مثل يك رودخونه آروم و كم عمق جريان داره، سي و يك ساله هستم و براى تنش هاى روحى دلم تنگ نميشه، دوست دارم آروم روى قلوه سنگ هاى گرد قل بخورم و رد بشم، گاهى فكر ميكنم «عادت» وحشتناكى كه توى جوونى ازش ميترسيدم موهبت دهه چهار و پنج عمره.

ته اتوبان همه داشتن برميگشتن خونه هاشون، ما هم…

راضى و آروم

ژانویه 25, 2015 in Obsessional Ruminations | بیان دیدگاه